dinsdag 7 februari 2012

wortels en vleugels




Zoals je kan zien, zijn wij in Gentbrugge de trotse bezitters van een stadsalp.  

Aan zijn voet ligt een bergmeertje.  Nu dat bevroren is, dient het tot sleeën en sneeuwelfjes maken, maar in de zomer wordt het een kikkerpoel waarin de buurtkinderen in hun laarzen op dikkopjesjacht gaan. En in de zomer blijven die laarzen steken in de modder en moeten ze op hun sokken naar huis.

Wie bedenkt er nu zoiets?

Er waren verontwaardigde parkmoeders: een vijver naast een speeltuin,  waar kinderen gewoon bij kunnen, zonder omheining. De juridische dienst van Stad Gent kon maar beter zijn (haar?) borst al nat maken.

Ondanks klachten van buurtbewoners, werd het vijvertje nog niet gedempt of omheind. En er is voorlopig ook nog niemand in verdronken. Hoewel er geruchten zijn van nogal wat slachtoffers in de kikkergemeenschap.

‘Hoe kan ik mijn kinderen loslaten en toch voldoende beschermen’, het zou het thema van een vormingsavond van de gezinsbond kunnen zijn. En dat was het ook, hoewel: vormingsavond is veel gezegd. Stellingenspellen en groepsgesprekken met een paar vage bekenden en een meute wildvreemden, daarvoor was ik niet gekomen. Maar na twee glazen witte wijn kwam ik toch goed op dreef. De zaal reageerde geschokt toen ik luidkeels verkondigde dat mijn zevenjarige alleen thuisblijft als ik wekelijkse boodschappen ga doen in de Colruyt. Wat ik dan weer schokkend vond, want daarnet had de zaal luidkeels verklaard dat ik zelf wel wist wat het beste was voor mijn kinderen.

Misschien lees ik de verkeerde boeken, want ik moet toegeven dat gemakzucht evenzeer een rol speelt als principe (Marta en Annabel gaan alleen naar de bakker, maar ik geef hun wel een zelfgetekende stafkaart mee).  Toch geloof ik dat het zelfvertrouwen dat die autonomie hen oplevert de risico’s wel waard is.

In een stedelijke omgeving is het extra moeilijk om jonge kinderen los te laten. Ik ben Onze Lieve Heer dus heel dankbaar voor onze stadsalp en het bergmeertje en vraag hem meteen ook een oogje in het zeil te houden als mijn straatlopers  daar op avontuur trekken.

6 opmerkingen:

  1. Dubbel ,he. Met plezier wil ik mijn kindertjes los laten, maar het voelt zo moeilijk! Mijn kindertjes zijn erg bang van honden en zouden zo de straat oprennen! Jullie alp lijkt me heerlijk

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik had beter ook naar die 'vormingsavond' gekomen om je te steunen. Hier blijven de 8-jarige en bijna 7-jarige ook soms eens alleen thuis. Ze vinden dat superleuk en zijn altijd flink (denk ik toch, ik hoor geen klachten als ik thuis kom). Ze weten me ook perfect te bereiken via gsm ('Mama, mogen we nu een snoepje?' was hun eerste telefoongesprek met me). Ook op de buren kunnen ze rekenen indien er zich iets zou voordoen.

    Dat zij soms eens een boodschap doen in de buurtwinkel of bakker, is zo superhandig! En het snoepje of schelletje dat ze dan krijgen is de ultieme beloning. Jef kreeg zelf eens een gratis limoentje mee, omdat hij op 10 min. tijd 4 keer naar de winkel moest tjokken. :) De winkelbediende had zowaar compassie. Van voordelen gesproken!

    Mooi onderwerp voor debat!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. De stadsalp is fantastisch! Wij lieten onze kinderen op een warme zomerdag na een gigantische stortbui eens in hun ondergoed in de diepe plassen spelen. Oh, oh, wat was dat toch ongehoord! En op kikkerjacht gingen we ook al. Niet om te vangen, wel om te kijken. Die poel is super! Als ze niet volledig bezoedeld is, tenminste.
    En ja, hoor, hier ook een 8 (en nu 9)-jarige die alleen thuis blijft. Met het verbod de voordeur open te doen, weliswaar. Loslaten is moeilijk, maar ze moeten het hoe dan ook leren. En wij ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik kan alleen maar zeggen: goed bezig!
    (En leve de gentse alp)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dat boek ligt hier ook, maar inderdaad: niet altijd gemakkelijk in de stad.
    En heel herkenbaar, dat dilemma van alleen op pad sturen met een bang hartje, vol principes en vol vertrouwen.

    Ze vindt het trouwens zo leuk: alleen op haar loopfiets naar de buurtwinkel gaan 50m verderop, aan dezelfde kant van de straat (nog maar vier, hé). En terwijl ik op de uitkijk sta, merk ik hoe Moniek van het winkeltje ook haar kop buiten steekt om te kijken of ze veilig thuiskomt.

    Hoe ouder, hoe wijder de cirkel. Een zelfgetekende stafkaart, dat ga ik onthouden.


    PS: Welkom poes Sofie.

    BeantwoordenVerwijderen