Ik heb geen verrekijker meer nodig om daar tussen de golven
van de tijd het eiland 40 te zien liggen. In een ijdele poging om het schip te
keren heb ook ik me gewend tot de godin van de eeuwige jeugd: “Red me, Evy!”
U moet weten, beste lezer, dat de dokter van het medisch
schooltoezicht altijd op een stoel moest klimmen om mijn lengte te kunnen
aflezen. En dat ik bij een volleybalwedstrijd eens een meisje van de
tegenpartij aan het huilen heb gebracht, gewoon door op het veld te
verschijnen. En toen deze week op het werk een Tsjetsjeense papa mij voor het
eerst zag, zei hij alleen maar: ”Hoog, hoog!”
Het was dus met ellenlange benen dat ik me ineens in dure
loopschoenen onder luide aanmoediging van Evy aan de oever van de Schelde
bevond. Ik was een impala en het jaagpad was de savanne en Evy vond dat ik het
fantastisch deed. “Runners die too” staat er op de brug gekrabbeld, maar ik
liep daar met grote elegante passen onderdoor. Rechte rug, kin omhoog,
voorbijgangers wezen me na en fluisterden “Ze zweeft!”
Het bleef onnoemelijk veel wilskracht vragen om me telkens
weer in mijn flashy looppakje te hijsen en ik bleek geen aanleg te hebben voor
een runner’s high, dus echt leuk werd het eigenlijk nooit. Maar als ik achteraf
met een knalrood hoofd onder de douche stond, kon ik zo genieten van het gevoel
een topwijf te zijn, een vrouw die alles onder controle heeft, een vrouw die
alles aankan, een vrouw die nooit 40 zal worden.
Gaandeweg echter veranderde er iets in Evy’s houding. Ze
begon me te vragen naar de inhoud van mijn snoepkast. Ze stelde voor om na het
lopen nog enkele buikspieroefeningen te doen. Ze wou weten of ik wel op tijd in
bed kroop. Ik liep me drie keer per week in het zweet, maar voor Evy was dat
niet genoeg. Toen ze begon over zwemmen en wandelen tussen het lopen door, was
de maat vol. “Ga op een ander slaven drijven,” dacht ik en voortaan liet ik Evy
thuis.
Voortaan ging ik alléén draven langs de Schelde. Ik miste
het gejengel van Evy hoegenaamd niet en genoot van de stilte. Tot ik me,
bevrijd van mijn koptelefoon, bewust werd van allerlei storende geluiden. Waar
kwam dat zware en snelle gehijg vandaan, heeft hier iemand een ontstoken long
of een zware allergie? Die doffe dreun telkens mijn voet de grond
raakte, zou er een verband zijn? De paarden langs het pad wipten met elke pas
van mij een beetje de hoogte in en de bewondering die ik vroeger in hun ogen
las, bleek gewoon medelijden te zijn.
Ineens zag ik hoe ik er écht bij liep: als een astmatische
olifant in fluo polyester.
Ik merkte nu ook op dat ik wel erg vaak werd ingehaald door
andere renners die me geruisloos als een impala voorbij schoten.
Toen besloot ik gewoon rustig in de zetel 40 te worden.
Het is niet gemakkelijk om een luie taart te zijn in het
lichaam van een topatlete.
Big smile :)
BeantwoordenVerwijderenNeen, dat moet niet gemakkelijk zijn.
BeantwoordenVerwijderenVery nice your blog and article. I like this blog thank for sharing.
BeantwoordenVerwijderenหนังสยองขวัญ
Wat heerlijk zeg om dit meer dan twee jaar na datum te ontdekken.
BeantwoordenVerwijderenKan zo in de krant, een week- of maandblad.
Unknown is Zabine maar die raakt hier gewoon niet met haar profiel binnen. Ze had nochtans geklopt!
BeantwoordenVerwijderen