Verrebroek, 6 augustus 2014
Liefste mama,
We doen hier leuke activiteiten, de leiding is leuk, het
eten is lekker en mijn vriendinnen zijn lief. Maar ik kan niet schrijven dat ik
het hier leuk vindt, daarvoor is de heimwee te allesoverheersend.
Hoe heimwee werkt hoef ik jou niet uit te leggen, mama, ik
heb haar immers van jou geërfd, die ziekte die geen ziekte is. Omdat het een
combinatie is van gevoeligheden en eigenaardigheden die bij elke patiënt anders
is, bestaat er geen remedie. Google leverde hooguit een paar lapmiddeltjes op
en de troost dat jouw dochter niet het enigste slachtoffer is.
Ik weet dat je je zorgen maakt, omdat de heimwee mijn
vrijheid beperkt. Van logeren bij vriendinnetjes was vroeger geen sprake, nu
lukt het al eens mits goede zorgen en een intensieve begeleiding door de
gastmama. Interne sport- of themakampen zijn voor mij geen optie en eigenlijk
zag ik dit chirokamp ook niet zitten. Maar ik ben al 10 en ik weet hoe hard je
hoopt op een wonderbaarlijke genezing. Ik moest mee, van mezelf, maar vooral
voor jou.
Zeven dagen is te lang. Eerst was ik vooral bang van de
heimwee, dan kwam de heimwee zelf: ’s avonds kreeg ik buikpijn als ik aan jou
dacht, nu overvalt het gevoel me ook overdag en ik kan mijn tranen niet meer
bedwingen. Ik ben bang dat mijn vriendinnen me een aansteller vinden en
daardoor ga ik nog meer naar huis verlangen, waar iedereen me kent en begrijpt.
Mijn knuffel, alle kaartjes en briefjes waar de hele familie - onder zachte dwang van jou - mij mee bombardeert, de verwoede pogingen van de leidsters om me af te leiden,.. Het is als een spiegeltje hangen voor een eenzame kanarie: die kanarie apprecieert wel je goede bedoelingen, maar uiteindelijk wil die gewoon een tweede kanarie als gezelschap. De enige die mij terug kan opmonteren ben jij, mama.
Je vraagt je vast af of je iets verkeerd deed. Had je me
vroeger vaker een duwtje in de rug moeten geven? Heb je te vaak toegegeven aan
mijn grillen toen ik kleiner was? Maar kijk dan naar mijn zus, die loopt hier
ook rond, blakend van zelfvertrouwen. Thuis is wel het laatste waar zij aan
denkt en ze kreeg toch min of meer dezelfde opvoeding als ik.
Ik tel de dagen af. Vandaag zijn het er nog vier en dat lijkt
een eeuwigheid.
Ik weet hoe het zal gaan als jullie ons zondag komen
ophalen. Ik zal van pure opluchting in tranen uitbarsten en niet meer van
jullie zijde wijken. De leiding zal enthousiast afscheid nemen en ik zal
beschaamd om mijn tranen eens schaapachtig knikken. Thuis zal ik dagenlang
gelukzalig genieten in de zetel met een stapel boeken en de poes op mijn
schoot. En intussen zal mijn zus op haar manier afkicken van kamp met driftbuien
en veel dramatiek.
Dat had je vast niet gedacht hé, mama, toen je ons op de
wereld zette, dat het zo moeilijk zou zijn. Je dacht dat de onderbroken nachten
en een uitgelopen diarreepamper zo ongeveer het dieptepunt van het moederschap
zouden zijn. De emotionele veldslag die je voor elk van je kinderen zou moeten
leveren, daar had niemand je voor gewaarschuwd. Vergeet je niet mij daar nog
even op te wijzen voor ik zelf aan kinderen begin? Ik vertrek liever gewapend
ten strijde.
Tot zondag,
Veel liefs,
Je dochter Marta xxxxxxxxxxx
Marta in betere tijden |
Zo herkenbaar en zo mooi geschreven. Ik had ook altijd enorm veel heimwee op kamp en jij beschrijft dat gevoel helemaal perfect. De nagel op de kop! Met opvoeding heeft dat trouwens niks te maken, karakters verschillen nu eenmaal.
BeantwoordenVerwijderenWat een ongelooflijk intelligente brief voor een 10-jarig kind!
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet of jouw opmerking ironisch bedoeld is, maar voor alle duidelijkheid: het is dus geen brief van een 10-jarig kind. Het is de bewerking van een (niet zo intelligente, maar toch aangrijpende) brief door een 38-jarige moeder :-)
VerwijderenZo mooi geschreven. Zo herkenbaar...het past als een deken rond mij en mijn 12jarige dochter.
BeantwoordenVerwijderenSchoon! Ik zit dat hier te lezen (met brok in mijn keel) terwijl 2 van mijn 4 kinders op kamp zijn (10 dagen!!!). Ik kreeg zelfs geen brief van het kind waarvan ik vermoed dat hij het moeilijk zal hebben... Ik hoop dat het is omdat hij zich te hard amuseert.
BeantwoordenVerwijderen