Ferryfever

Huize Schaap werd geveld door een zwaar geval van ferryfever.  Vermoedelijk raakten we ongeveer een jaar geleden besmet op het veer van Schellebelle en sindsdien reizen we ons onafwendbare lot achterna via dek en hut van steiger naar kade. En dan moet je weten dat ik geen zeebenen heb en bij de minste schommeling groen uitsla, dus elke overtocht blijft een spannend avontuur.

We gaan al jaren een weekje op vakantie om Nieuwjaar te vieren, maar dit jaar had meneer Schaap het professioneel zo druk dat er niet veel meer in zat dan een lang weekend.  En omdat we hier dus met die veerbotenmanie zitten, kozen we ervoor de nachtboot van Zeebrugge naar Hull te nemen.  Het comfort op zo’n boot en het feit dat je slapend reist, zorgen ervoor dat je vakantie echt start van zodra je het autodek oprijdt.   De weg is het doel! 

De Pride of Bruges heeft betere tijden gekend, maar we waren alle vijf toch even opgewonden als altijd over onze hut, met de uitklapbedjes, de drankjes in de minibar en met voor het eerst onze eigen patrijspoorten.  Eten, kaarten, lezen, slapen, eten en hup! ineens ben je in Yorkshire en moet je links rijden, wat geen probleem kan zijn met vier alerte medereizigsters die bij elk roundabout en elke T-junction schreeuwen: Links! Links! Links!

Ik had op airbnb een adresje gevonden dat precies zo afgelegen lag als ik het wilde.  Vanuit Hull was het twee uur rijden, maar wij hielden eerst nog tussenstops in York en Skipton, een grote en een kleine stad, elk met hun kwaliteiten.  Het was donker toen we de Yorkshire Dales in reden voor het laatste deel van onze reis en met donker bedoel ik ook echt pikke-, pikke-, pikkedonker.  We bleven Links! Links! Links! roepen en  luisterden dankbaar naar de mevrouw van Waze die op miraculeuze wijze de weg wist langs smalle baantjes tussen dry-stone-walls en grillige kale hagen.  

Ook Hawkskwick was verstoken van enige straatverlichting, en op de tast vonden we de weg naar de gezellige omgebouwde schuur van Jonathan en Sonia.  Wat een zaligheid! In de keuken zat het brood al in de oven en in de woonkamer brandde de kachel.  We betaalden voor kamer en ontbijt, maar de rest van het huis werd ook met ons gedeeld, inclusief het Aga fornuis, de uitgebreide dvd-collectie en de gitaar.  De enorme zwarte kat Mushkin hield ons gezelschap.

Met onze maag vol pannenkoek, worst, spek, ei, baked beans en versgebakken brood klommen we de volgende ochtend de heuvel achter ons vakantieverblijf op. Jonathan had ons op de heuvel echte wuthering heigths beloofd en aan de andere kant van de heuvel een pub.  Met name onze middelste dochter begon met grote tegenzin aan de wandeling, zoals ze aan elke wandeling begint.  Maar met elk overstapje of draaipoortje dat we passeerden werd ons donderwolkje een beetje vrolijker tot ze als een stralend wolkje voor ons uit liep. De rode korhoenders, de blackface sheep en de pandakoeien waren onderhoudend gezelschap en in Kettlewell vonden we een pub waar we ons aan het real log fire konden opwarmen.  

Misschien iets té wuthering, die heights?

Dat was de laatste dag van het jaar.  Na de wandeling keken we met onze zwijmelende dochters naar Pride & Prejudice en aten we homemade sheperd’s pie.  Buiten was het nog steeds aardedonker en muisstil terwijl wij in diepe slaap het nieuwe jaar in gleden.

1 januari was stralend en ijskoud.  We kozen voor een korte wandeling in het populaire dorpje Malham, waar we gewoon de massa en haar honden moesten volgen op weg naar een schattige waterval.  Daarna reden we met de auto het natuurpark rond met mezelf als DJ.  Hier en daar hielden we halt om het fenomenale landschap in ons op te nemen.  Op de hogere toppen lag sneeuw, de lage winterzon gaf het roestbruine gras een prachtige gloed en wij bleven roepen Links! Links! Links! 

De vorige dag had mijn camera het begeven en ik was erg ontgoocheld dat ik al die schoonheid niet kon vastleggen.  Maar meneer Schaap en de meisjes vonden het leuk om eens zonder hun obsessieve fotografe op stap te zijn -  zo leuk zelfs dat ik hen durf te verdenken van sabotage, maar ik kan niets bewijzen.

De volgende dag stond een bezoek aan Hull op het programma, en dat was een ontgoocheling.  De stad was niet erg aantrekkelijk en een beetje doods. Nochtans is Hull culturele hoofdstad van Engeland 2017.  Ze hebben nog 363 dagen om het goed te maken.

We voeren terug met Pride of York, nog aftandser dan het vorige schip.  De zee was heel wat woeliger dan in het gaan, maar dat bleek geen bezwaar voor een heerlijke nachtrust in mijn deinende kajuit. 

Om 9 uur reden we Zeebrugge binnen, meneer Schaap helemaal klaar voor nieuwe werkdag en wij meisjes roepend: Rechts! Rechts! Rechts!

Voor wie ook de Ferry op wil:

• P&O verzorgt de lijn tussen Zeebrugge en Hull, boeken bij Direct Ferries is meestal goedkoper, maar het is best om altijd te vergelijken.  De ferry is niet goedkoop, dus vooral voor reizigers met een ruim budget, of voor slachtoffers van ferryfever.
• Ook onze airbnb was niet van de goedkoopste.  In Kettelewell, het pittoreske dorpje aan de andere kant van de heuvel is een YHA die uiteraard heel betaalbaar is, maar daar kan je natuurlijk geen Jane Austin video's kijken en wordt ook geen versgebakken brood geserveerd.
• Yorkshire is het graafschap van de Brontë sisters. Ik las Jane Eyre op de veerboot en onder mijn warme donsdeken in Hawskwick en vond het prachtig.  

Een hecht 2017 voor jou!

Basis foto A

Uit mijn vorig bericht bleek al: ik heb een zittend gat.

Als je graag veel tijd in de zetel doorbrengt, is het cruciaal om bij het invullen van de schaarse actieve vrije tijd de juiste keuzes te maken. Ik wil mijn kostbare tijd niet verspillen aan dingen waar ik geen talent voor heb of die ik niet graag doe. 

Op die manier valt alles wat met sport te maken heeft al weg: ik hoef niet naar de fitness of het badmintonclubje van meneer Schaap. Ook hobby’s die een grote precisie en nauwkeurigheid vragen zijn geen optie, dus geen juweelontwerp noch modelbouw voor mij. Door mijn gebrek aan discipline en wilskracht vallen ook een talenstudie en muziekschool af. En tenslotte kan ik ook elke activiteit die veel voorbereiding of organisatie vraagt uitsluiten, waardoor ik niet mee kan op vegetarische kookles.

En zo moest ik me wel inschrijven voor basis foto A op het KISP in de Holstraat in Gent. Dat was in februari. Ik was van plan om te bloggen over mijn leerproces, maar dat is bij een plan gebleven.

In de plaats daarvan krijgen jullie wel het resultaat van deze module, met name mijn eindwerk. De bedoeling van het eindwerk was om alle geleerde basistechnieken te gebruiken om één zelfgekozen onderwerp in beeld te brengen. “Zoek het niet te ver,” raadde onze leerkracht ons aan. Ik koos dan maar voor wat het allerallerdichtste bij mij staat, loopt, springt, draait, plakt: mijn kleine eendje Babette.

Maandag start ik met fotobewerking A. Ik ben alweer van plan te bloggen over alle nieuwe dingen die ik leer. Ik ben benieuwd wat er deze keer met mijn plan gebeuren zal.

runners die too.

Ik heb geen verrekijker meer nodig om daar tussen de golven van de tijd het eiland 40 te zien liggen. In een ijdele poging om het schip te keren heb ook ik me gewend tot de godin van de eeuwige jeugd: “Red me, Evy!”

U moet weten, beste lezer, dat de dokter van het medisch schooltoezicht altijd op een stoel moest klimmen om mijn lengte te kunnen aflezen. En dat ik bij een volleybalwedstrijd eens een meisje van de tegenpartij aan het huilen heb gebracht, gewoon door op het veld te verschijnen. En toen deze week op het werk een Tsjetsjeense papa mij voor het eerst zag, zei hij alleen maar: ”Hoog, hoog!”

Het was dus met ellenlange benen dat ik me ineens in dure loopschoenen onder luide aanmoediging van Evy aan de oever van de Schelde bevond. Ik was een impala en het jaagpad was de savanne en Evy vond dat ik het fantastisch deed. “Runners die too” staat er op de brug gekrabbeld, maar ik liep daar met grote elegante passen onderdoor. Rechte rug, kin omhoog, voorbijgangers wezen me na en fluisterden “Ze zweeft!”

Het bleef onnoemelijk veel wilskracht vragen om me telkens weer in mijn flashy looppakje te hijsen en ik bleek geen aanleg te hebben voor een runner’s high, dus echt leuk werd het eigenlijk nooit. Maar als ik achteraf met een knalrood hoofd onder de douche stond, kon ik zo genieten van het gevoel een topwijf te zijn, een vrouw die alles onder controle heeft, een vrouw die alles aankan, een vrouw die nooit 40 zal worden.

Gaandeweg echter veranderde er iets in Evy’s houding. Ze begon me te vragen naar de inhoud van mijn snoepkast. Ze stelde voor om na het lopen nog enkele buikspieroefeningen te doen. Ze wou weten of ik wel op tijd in bed kroop. Ik liep me drie keer per week in het zweet, maar voor Evy was dat niet genoeg. Toen ze begon over zwemmen en wandelen tussen het lopen door, was de maat vol. “Ga op een ander slaven drijven,” dacht ik en voortaan liet ik Evy thuis.

Voortaan ging ik alléén draven langs de Schelde. Ik miste het gejengel van Evy hoegenaamd niet en genoot van de stilte. Tot ik me, bevrijd van mijn koptelefoon, bewust werd van allerlei storende geluiden. Waar kwam dat zware en snelle gehijg vandaan, heeft hier iemand een ontstoken long of een zware allergie?   Die doffe dreun telkens mijn voet de grond raakte, zou er een verband zijn? De paarden langs het pad wipten met elke pas van mij een beetje de hoogte in en de bewondering die ik vroeger in hun ogen las, bleek gewoon medelijden te zijn.

Ineens zag ik hoe ik er écht bij liep: als een astmatische olifant in fluo polyester.

Ik merkte nu ook op dat ik wel erg vaak werd ingehaald door andere renners die me geruisloos als een impala voorbij schoten.

Toen besloot ik gewoon rustig in de zetel 40 te worden.

Het is niet gemakkelijk om een luie taart te zijn in het lichaam van een topatlete.

Van de Liefde en de Man

Mijn liefde voor het naaien maakt het cliché dat mannen zich aan de kant geschoven voelen na de geboorte van de kinderen, hier heel tastbaar. Bij elk jurkje dat vanonder de naaimachine rolde, voelde Meneer schaap  bewondering, maar ook een milde jaloezie. En uiteraard ging het niet om het kledingstuk op zich, maar om alle liefde die erin was gekropen.

De liefde van de man gaat door de maag, maar ook langs zijn kleerkast. Zoiets.

Ik had wel een hoodie willen maken, maar Meneer Schaap draagt nooit hoodies. Hemden draagt hij dan weer in overvloed, maar voor een hemd ben ik veel te ongeduldig en te nonchalant.
Het deed dus *Ping!* in mijn hoofd toen ik in de Stoffenkamer dit patroon zag liggen. Sinds 'Dead poets society' word ik een beetje week van elke man in een duffelcoat (bij voorkeur is die man ook jong en knap, maar dat zit bij die van mij wel min of meer goed). Bovendien staat één mannenjas wel gelijk aan heel veel meisjesjurkjes, dus onze relatie was weer een tijdje gered.

We gingen samen stof kiezen bij Stoffen Van Leuven: olijfgroene wol, een bedrukt katoentje voor de voering en echte gladde voeringstof voor de mouwen.

De werkbeschrijving bij het patroon is zo gedetailleerd dat je eigenlijk niet kan missen. Moeilijk was het dus niet, maar mijn dank gaat wel uit naar de sterke motor van mijn Pfaff en naar Eva die me haar stevige jeansnaald uitleende nadat ik eerst een stuk of zes standaard naalden had kapot gestikt op vijf lagen wol. Ik heb het hardst gevloekt op de houtje touwtje knopen die ik elegant probeerde vast te stikken op dat enorme pak jas.

Meneer Schaap bestaat in twee dimensies: voor het werk en na het werk. We kozen 'voor het werk' voor een snelle fotoshoot in de tuin.

Heimwee

Niet zo geschreven, maar wel zo gelezen:

Verrebroek, 6 augustus 2014

Liefste mama,

We doen hier leuke activiteiten, de leiding is leuk, het eten is lekker en mijn vriendinnen zijn lief. Maar ik kan niet schrijven dat ik het hier leuk vindt, daarvoor is de heimwee te allesoverheersend.

Hoe heimwee werkt hoef ik jou niet uit te leggen, mama, ik heb haar immers van jou geërfd, die ziekte die geen ziekte is. Omdat het een combinatie is van gevoeligheden en eigenaardigheden die bij elke patiënt anders is, bestaat er geen remedie. Google leverde hooguit een paar lapmiddeltjes op en de troost dat jouw dochter niet het enigste slachtoffer is.

Ik weet dat je je zorgen maakt, omdat de heimwee mijn vrijheid beperkt. Van logeren bij vriendinnetjes was vroeger geen sprake, nu lukt het al eens mits goede zorgen en een intensieve begeleiding door de gastmama. Interne sport- of themakampen zijn voor mij geen optie en eigenlijk zag ik dit chirokamp ook niet zitten. Maar ik ben al 10 en ik weet hoe hard je hoopt op een wonderbaarlijke genezing. Ik moest mee, van mezelf, maar vooral voor jou.

Zeven dagen is te lang. Eerst was ik vooral bang van de heimwee, dan kwam de heimwee zelf: ’s avonds kreeg ik buikpijn als ik aan jou dacht, nu overvalt het gevoel me ook overdag en ik kan mijn tranen niet meer bedwingen. Ik ben bang dat mijn vriendinnen me een aansteller vinden en daardoor ga ik nog meer naar huis verlangen, waar iedereen me kent en begrijpt. 

Mijn knuffel, alle kaartjes en briefjes waar de hele familie - onder zachte dwang van jou - mij mee bombardeert, de verwoede pogingen van de leidsters om me af te leiden,.. Het is als een spiegeltje hangen voor een eenzame kanarie: die kanarie apprecieert wel je goede bedoelingen, maar uiteindelijk wil die gewoon een tweede kanarie als gezelschap. De enige die mij terug kan opmonteren ben jij, mama.

Je vraagt je vast af of je iets verkeerd deed. Had je me vroeger vaker een duwtje in de rug moeten geven? Heb je te vaak toegegeven aan mijn grillen toen ik kleiner was? Maar kijk dan naar mijn zus, die loopt hier ook rond, blakend van zelfvertrouwen. Thuis is wel het laatste waar zij aan denkt en ze kreeg toch min of meer dezelfde opvoeding als ik.

Ik tel de dagen af. Vandaag zijn het er nog vier en dat lijkt een eeuwigheid.

Ik weet hoe het zal gaan als jullie ons zondag komen ophalen. Ik zal van pure opluchting in tranen uitbarsten en niet meer van jullie zijde wijken. De leiding zal enthousiast afscheid nemen en ik zal beschaamd om mijn tranen eens schaapachtig knikken. Thuis zal ik dagenlang gelukzalig genieten in de zetel met een stapel boeken en de poes op mijn schoot. En intussen zal mijn zus op haar manier afkicken van kamp met driftbuien en veel dramatiek.

Dat had je vast niet gedacht hé, mama, toen je ons op de wereld zette, dat het zo moeilijk zou zijn. Je dacht dat de onderbroken nachten en een uitgelopen diarreepamper zo ongeveer het dieptepunt van het moederschap zouden zijn. De emotionele veldslag die je voor elk van je kinderen zou moeten leveren, daar had niemand je voor gewaarschuwd. Vergeet je niet mij daar nog even op te wijzen voor ik zelf aan kinderen begin? Ik vertrek liever gewapend ten strijde.

Tot zondag,

Veel liefs,

Je dochter Marta xxxxxxxxxxx

Marta in betere tijden

De parabel van de verloren dochter

Ik wil jullie het verhaal vertellen van een jonge vrouw. Behalve dat ze mooi en intelligent is, kan ik geen details met jullie delen, want het is altijd oppassen voor meelezend clb-personeel of ander volk van integrale jeugdhulp. En dit wil ik van bij het begin duidelijk maken: deze vrouw is geen slechte vrouw en ondanks alles wil ze het beste voor haar kinderen.

De laatste week van het schooljaar is ingezet, rust en ontspanning lonken aan de horizon. Maar eerst moet deze vrouw nog een berg over: een week vol rapporten, oudergesprekken, dossiers, afscheidsfeestjes, sportdagen, recepties en etentjes. De vrouw waarover ik het heb staat in het onderwijs, dat heeft u goed geraden. Bovendien heeft ze drie schoollopende dochters die hun juffen ook willen bedanken met een passend geschenk. En als klap op de vuurpijl heeft het arme mens last van klinisch uitstelgedrag, waardoor één en ander samenkomt en er zich een zekere onrust heeft genesteld in haar onderbuik.

Maandag is Colruytdag, ook in hectische weken. Dus tussen een uitgelopen oudergesprek en de laatste balletles van de oudste door, racet de vrouw tussen de rekken terwijl de kinderen op zoek gaan naar hapjes. Uiteraard kiest ze in haar haast de verkeerde rij, namelijk die van het mannetje dat de hele tijd leeggoedbonnetjes toekent, en als ze betaald heeft zijn haar kinderen in geen velden of wegen te bekennen. Ze vindt ze terug bij de beenhouwerij waar de vrouw ze met moeite vandaan sleurt omdat de countrysteak bijna gaar is.

Als alle aankopen los in de autokoffer tussen de boekentassen en knutselwerkjes zijn gepropt, staat de tweede dochter erop het karretje alleen terug te brengen. De vrouw jaagt de andere twee meisjes de auto in en scheurt het parkeerterrein af. Het verkeer is erg druk en de vrouw rijdt stapvoets van verkeerslicht naar verkeerslicht. 

Ze vraagt zich af of ze het eten klaar zou krijgen voor de balletles, als ze plots geschokt en verbijsterd beseft dat er maar twee kinderen in de auto zitten. 

“Annabel! We zijn Annabel vergeten op de parking van de Colruyt! Waarom zeggen jullie niets? Het is wel jullie zus hé! Ocharme dat kind! Ze pas zeven jaar! We zijn haar vergeten! “

Net niet enkele ongevallen veroorzakend keert de vrouw haar auto en rijdt in een zenuwslopende slakkengang terug naar de Colruyt. Ze is bezorgd om haar dochter, uiteraard, die als een Grietje zonder Hans werd achtergelaten in de voorstedelijke jungle. Maar eigenlijk maakt ze zich nog meer zorgen om de andere colruytbezoekers, die nu waarschijnlijk in een grote kring rond het huilende kind staan te schudden met hun hoofden, zich luidop afvragend hoe ontaard een moeder moet zijn om haar kind te vergeten. De vrouw zet zich al schrap voor de confrontatie met de afkeurende menigte en gaat tevergeefs op zoek naar aannemelijke excuses.

Maar dan roept haar oudste dochter van op de achterbank:”Daar, Annabel! Daar loopt ze mama!”

Geen paniek, geen gehuil, Annabel heeft na een korte bezinning gewoon besloten als een echt Grietje zelf de weg naar huis te zoeken. Ze dwaalt moederziel alleen langs de drukke steenweg.

Alweer net niet enkele ongevallen veroorzakend, schiet de vrouw het voetpad op. Ze springt uit de auto en sluit haar gevonden dochter in haar armen. “Annabel toch, je huilt niet eens!”

En dan barst Annabel in tranen uit.

Coulance

Vroeger noemde ik Roompot ‘de Center Parks van den Aldi’. Dat zal ik nu nooit meer doen.

En wel hierom:

We zouden op weekend gaan met een paar collega’s. Ik zei: “Ik boek wel een huisje bij Roompot. Ken je dat niet? Da’s de Center Parks van den Aldi.” En ik boekte een huis voor 10 personen, zoals dat gaat: klikken en vinken, ‘ga door’ en ‘akkoord’ tot ik tot mijn tevredenheid een mail kreeg waarop stond dat ik definitief geboekt had.  Betalen moest ik ook doen natuurlijk, maar daar had ik nog zeeën van tijd voor.

De zeeën werden een meer en het meer werd een vijver en de vijver werd een poel en de poel werd een regenplas en toen kreeg ik een mailtje waarin stond dat mijn reservatie was geannuleerd wegens niet tijdig betaald. Er stond ook nog iets in over recron-voorwaarden, blijkt achteraf, maar ik lees graag diagonaal en dat van die voorwaarden stond in de verkeerde hoek.

Verdorie, dacht ik, nu gaat ons weekend niet door. Mijn gedachten dwaalden verder af naar therapie voor uitstelgedrag en dat was dat.

Ik krijg regelmatig mails van Roompot, met last-minute-aanbiedingen en zo. Ik lees die nooit, dus de voorbije weken las ik die ook niet, ook al stond er soms ‘aanmaning’ bij het onderwerp, blijkt achteraf. Ik kan zelfs mailboxen diagonaal lezen.

En toen kreeg ik een echte papieren brief van Roompot in de bus. Ik ben verzot op echte papieren brieven, dus die lees ik altijd helemaal horizontaal en verticaal.

Het was een brief met een nep-watermerk van Roompot en hij had een titel: Aanmaning.

Totaal achterstallige betalingen: € 673,25

Ik moest even gaan zitten, want ik zag sterretjes een ook een paar schoenen, veel mooie jurkjes en een nieuwe zonnebril, allemaal met een groot rood kruis erdoor. Ik kreeg ook een beetje buikpijn.

Ik heb de brief enkele keren herlezen, heb mijn mailgeschiedenis uitgeplozen, heb de recron-voorwaarden gedownload en bestudeerd heb me toen zetten wachten op Meneer Schaap.

Meneer Schaap heeft de brief enkele keren herlezen, mijn mailgeschiedenis uitgeplozen en de recron-voorwaarden bestudeerd en toen heeft hij heel ontgoocheld naar mij gekeken.

Roompot was volledig in zijn (haar?) recht: door niet te betalen had ik laattijdig geannuleerd en ik moest 75% van de kosten betalen.

Meneer Schaap had nu ook buikpijn gekregen en stuurde me op strafkamp naar de keuken. Terwijl ik schuldbewust de afwas deed, schreef hij Roompot een poeslieve mail waarin hij de nonchalance van zijn vrouw beschreef als een klinisch probleem en heel nederig vroeg om begrip en misschien een beetje korting op onze schulden.

Later die avond mocht ik terug uit de keuken komen, maar echt gezellig werd het niet meer.

Wat een verschil met de daaropvolgende dag, toen we konden lezen in de mail van de afdeling Gastenadministratie: “Uit coulance hebben wij de annuleringsnota 00014104999 verwijderd/laten vervallen.” Een cadeautje van € 673,25, zomaar, uit coulance. Hoera!

Ik weet zeker dat ze bij Center Parks niet zo coulant waren geweest.

Doelloos filmpje

Een doelloos filmpje, zoals het leven zelf.

En een trage variant op dit project.

de nomade in mij

Drie maanden geleden verhuisden we van het mooiste huis is een lelijke straat naar het lelijkste huis is een mooie straat.  De eerste weken na de verhuizing kon ik niet langs het oude huis rijden zonder buikpijn te krijgen: we hadden hier nooit mogen weggaan!

We waren namelijk heel gelukkig in ons oude huis: comfort, charme, plaats, leuke buren, stad, autosnelweg, winkels, parken, muziekscholen en sportclubs,  we hadden het allemaal. Toch verruilden we het voor een huis dat al die dingen een beetje minder heeft. We hadden niet echt een goede reden. Sinds een paar jaar heb ik het irrationele verlangen om  rond mijn huis te kunnen lopen. En we wilden op minder bakstenen uitkijken. Onder mijn toezicht gaan kamerplanten namelijk snel dood, dus het groen in mijn leven moet van buiten komen.
We hebben ons niet echt verbeterd, we zijn gewoon veranderd. Er huist uiteindelijk ook ergens een nomade in mij.

Twee kilometer stroomafwaarts langs de boven zeeschelde, ver zijn we niet gegaan.

Intussen ben ik trouwens alweer helemaal in het reine met ons nieuwe bestaan en ik zou niet meer willen terugkeren. Ook al paste deze keuze niet bij mij volgens sommigen: je rijdt toch met een bakfiets? Maar ik heb nooit met een bakfiets gereden en nu  bouwen we  aan ons eigen ecologisch evenwicht: Meneer Schaap vangt de mollen en ik voeder de mezen.

 

minder bakstenen



langs de boven zeeschelde