Drie maanden
geleden verhuisden we van het mooiste huis is een lelijke straat naar het lelijkste
huis is een mooie straat. De eerste
weken na de verhuizing kon ik niet langs het oude huis rijden zonder buikpijn
te krijgen: we hadden hier nooit mogen weggaan!
We waren namelijk
heel gelukkig in ons oude huis: comfort, charme, plaats, leuke buren, stad,
autosnelweg, winkels, parken, muziekscholen en sportclubs, we hadden het allemaal. Toch verruilden we
het voor een huis dat al die dingen een beetje minder heeft. We hadden niet
echt een goede reden. Sinds een paar jaar heb ik het irrationele verlangen om rond mijn huis te kunnen lopen. En we wilden
op minder bakstenen uitkijken. Onder mijn toezicht gaan kamerplanten namelijk
snel dood, dus het groen in mijn leven moet van buiten komen.We hebben ons niet echt verbeterd, we zijn gewoon veranderd. Er huist uiteindelijk ook ergens een nomade in mij.
Twee kilometer stroomafwaarts langs de boven zeeschelde, ver zijn we niet gegaan.
Intussen ben ik
trouwens alweer helemaal in het reine met ons nieuwe bestaan en ik zou niet meer willen
terugkeren. Ook al paste deze keuze niet bij mij volgens sommigen: je rijdt
toch met een bakfiets? Maar ik heb nooit met een bakfiets gereden en nu bouwen we aan ons eigen ecologisch evenwicht: Meneer
Schaap vangt de mollen en ik voeder de mezen.
 |
| minder bakstenen |
 |
| langs de boven zeeschelde |
