maandag 25 november 2013
Soms is slecht weer mooi weer
en soms moet je het gewoon doen: trek je wollen onderlijveke aan, stop regenbroek en picnic in je rugzak, laat je kinderen bij hun andere ouder en trek voor een dagje de Vlaamse velden in. Je zal er geen spijt van krijgen - 't is te zeggen, eerst wel, maar als de spierpijn weg is zal je er geen spijt meer van hebben.
vrijdag 22 november 2013
Stoppen met shoppen
Een existentiële
crisis is nooit ver weg en soms durf ik in mijn vertwijfeling deze blog meesleuren,
de diepe put vol vragen in: Wat? Hoe? Waarom? Dit wordt nooit een blog van
stand als ik niet zorg voor een duidelijke profilering, als ik mijn doelpubliek
niet definieer en als ik het jaar rond een besneeuwd schaap in mijn header laat
staan. Maar anderzijds is deze compleet onsamenhangende blog een perfecte
afspiegeling van mijn compleet onsamenhangende persoonlijkheid. Compleet en
perfect, dat kan al tellen qua profilering. In mijn deterministische
wereldbeeld heb ik tenslotte ook geen keuze: het is wat het is.
En zo kan ik hier gewoon uit het niets het verhaal vertellen van het engagement dat ik aanging 325dagen geleden. Ik besloot toen om een jaar geen kleren meer te kopen. Een heel banale uitdaging, ik weet het, want het www bulkt van de beloftes en getuigenissen van gelijkgezinden. En mijn jaar is niet eens om. Maar ik heb toch zin om hier nu mijn eigen versie van de feiten te vertellen.
Aan deze regels
heb ik me flink gehouden, maar toch: het is niet goed gegaan.
En aan alle onthechte niet-shoppers: ik ben onder de indruk en geniet van de bevrijding.
En zo kan ik hier gewoon uit het niets het verhaal vertellen van het engagement dat ik aanging 325dagen geleden. Ik besloot toen om een jaar geen kleren meer te kopen. Een heel banale uitdaging, ik weet het, want het www bulkt van de beloftes en getuigenissen van gelijkgezinden. En mijn jaar is niet eens om. Maar ik heb toch zin om hier nu mijn eigen versie van de feiten te vertellen.
Ik mag dan al
duizenden lotgenoten hebben volgens het internet, in mijn echte omgeving vonden
de meeste mensen het toch maar raar dat ik zoiets lastigs met mezelf had
afgesproken. Telkens ik er over begon (en dat was vaak want ik wilde de hele
tijd verantwoording afleggen voor mijn
slonzige verschijning), vroeg men mij verwonderd ‘Waarom?’. Ik vond geld sparen en het milieu redden wel interessante
extraatjes, maar ik had me toch vooral laten verleiden door de bevrijding die
me ietwat bedriegelijk werd voorgehouden door Madame Zaszsa.
Eerst kort nog
over mijn eigen regels:
- geen nieuwe kleren meer kopen
- schoenen en accessoires zijn geen kleren
- tweedehands en zelf maken mag wel
- kleren cadeau krijgen is ook toegestaan
- de kinderen worden niet betrokken in het project
Heel vroeger was
shoppen een (naar het schijnt erfelijke (langs moeders kant)) hormonale
aangelegenheid. Dank zij het spiraaltje is die maandelijkse cyclus er wat uit,
maar ik blijf toch last hebben van een soort fysisch verlangen naar nieuwe
kleren. Ik kreeg dan ook snel spijt van
mijn engagement en maakte al snel plannen om mijn eigen project te saboteren.
Ik vroeg me af of meneer Schaap zou geloven dat een nieuwe broek eigenlijk een
oude is (op zich geen probleem) en zocht
dan manieren om die broek betaald te krijgen zonder dat hij het zou merken
(onmogelijk). Ik probeerde bevestigd te krijgen door mijn vriendinnen dat
outlet eigenlijk een soort tweedehands is, maar ook dat mislukte.
Ik heb me dan uit
pure ellende op de tweedehandsmarkt gestort, maar daar kwamen toch vooral
miskopen van. In zo’n Think Twice vol hipsters raak je wel overtuigd van de
charme van die herderinnetjesjurk en dat bommabloesje, maar als je op
maandagochtend aan power dressing probeert te doen voor je burgerlijke job,
slaat de twijfel toe.
Tweedehands kopen
kost ook wel veel meer tijd dan nieuwe kleren kopen. Het is jagen en plukken
tegenover landbouw. Ik heb een buitenpropotioneel lichaam en was gewend veel
via internet te kopen. Tweedehands shoppen na kinderbedtijd is moeilijk.
Het enige
lichtpunt dit jaar was mijn verjaardag in mei. Toen kreeg ik van mijn moeder als
cadeau een budget dat ik enkel aan kleding mocht besteden. Niet geheel
vrijwillig van haar kant overigens, want mijn moeder geeft het liefst van al
nuttige cadeaus zoals strijkijzers en frietketels.
Ik had me ter
compensatie op de schoenenmarkt kunnen werpen, maar ben ik ben geen
schoenenfetishist. Er bestaan ook bijna geen leuke schoenen in mijn maat, dus
dat was een beetje een zielig alternatief. Ik kocht één paar in die bijna 11
maanden. Oh, én een paar loopschoenen. Die regel was ik nog vergeten in mijn
lijstje: sportkleding is geen kleding. Ik kocht dus ook een stuk of 3
sneldrogende t-shirts in de Koodza om op berghuttentocht te gaan.
Enfin, ik kan
besluiten dat er in mijn geval van gemoedsrust of bevrijding geen sprake is. Ik blijf plakken in het consumentenweb. En
ik kan niet wachten tot het 2014 is. Dan ga ik ongebreideld shoppen en ga ik
een makkelijker uitdaging aan. Een heel
jaar elke dag een kwartier op mijn handen staan of zo, easy peasy in
vergelijking met dit jaar!
Abonneren op:
Posts (Atom)