maandag 25 november 2013

Soms is slecht weer mooi weer


en soms moet je het gewoon doen: trek je wollen onderlijveke aan, stop regenbroek en picnic in je rugzak, laat je kinderen bij hun andere ouder en trek voor een dagje de Vlaamse velden in. Je zal er geen spijt van krijgen - 't is te zeggen, eerst wel, maar als de spierpijn weg is zal je er geen spijt meer van hebben.

vrijdag 22 november 2013

Stoppen met shoppen

Een existentiële crisis is nooit ver weg en soms durf ik in mijn vertwijfeling deze blog meesleuren, de diepe put vol vragen in: Wat? Hoe? Waarom? Dit wordt nooit een blog van stand als ik niet zorg voor een duidelijke profilering, als ik mijn doelpubliek niet definieer en als ik het jaar rond een besneeuwd schaap in mijn header laat staan. Maar anderzijds is deze compleet onsamenhangende blog een perfecte afspiegeling van mijn compleet onsamenhangende persoonlijkheid. Compleet en perfect, dat kan al tellen qua profilering. In mijn deterministische wereldbeeld heb ik tenslotte ook geen keuze: het is wat het is.

En zo kan ik hier gewoon uit het niets het verhaal vertellen van het engagement dat ik aanging 325dagen geleden. Ik besloot toen om een jaar geen kleren meer te kopen. Een heel banale uitdaging, ik weet het, want het www bulkt van de beloftes en getuigenissen van gelijkgezinden. En mijn jaar is niet eens om. Maar ik heb toch zin om hier nu mijn eigen versie van de feiten te vertellen.

Ik mag dan al duizenden lotgenoten hebben volgens het internet, in mijn echte omgeving vonden de meeste mensen het toch maar raar dat ik zoiets lastigs met mezelf had afgesproken. Telkens ik er over begon (en dat was vaak want ik wilde de hele tijd verantwoording afleggen  voor mijn slonzige verschijning), vroeg men mij verwonderd ‘Waarom?’.  Ik vond geld sparen en het milieu redden wel interessante extraatjes, maar ik had me toch vooral laten verleiden door de bevrijding die me ietwat bedriegelijk werd voorgehouden door Madame Zaszsa.  

Eerst kort nog over mijn eigen regels:
  • geen nieuwe kleren meer kopen
  • schoenen en accessoires zijn geen kleren
  • tweedehands en zelf maken mag wel
  • kleren cadeau krijgen is ook toegestaan
  • de kinderen worden niet betrokken in het project

 Aan deze regels heb ik me flink gehouden, maar toch: het is niet goed gegaan.

Heel vroeger was shoppen een (naar het schijnt erfelijke (langs moeders kant)) hormonale aangelegenheid. Dank zij het spiraaltje is die maandelijkse cyclus er wat uit, maar ik blijf toch last hebben van een soort fysisch verlangen naar nieuwe kleren.  Ik kreeg dan ook snel spijt van mijn engagement en maakte al snel plannen om mijn eigen project te saboteren. Ik vroeg me af of meneer Schaap zou geloven dat een nieuwe broek eigenlijk een oude is  (op zich geen probleem) en zocht dan manieren om die broek betaald te krijgen zonder dat hij het zou merken (onmogelijk). Ik probeerde bevestigd te krijgen door mijn vriendinnen dat outlet eigenlijk een soort tweedehands is, maar ook dat mislukte.

Ik heb me dan uit pure ellende op de tweedehandsmarkt gestort, maar daar kwamen toch vooral miskopen van. In zo’n Think Twice vol hipsters raak je wel overtuigd van de charme van die herderinnetjesjurk en dat bommabloesje, maar als je op maandagochtend aan power dressing probeert te doen voor je burgerlijke job, slaat de twijfel toe.

Tweedehands kopen kost ook wel veel meer tijd dan nieuwe kleren kopen. Het is jagen en plukken tegenover landbouw. Ik heb een buitenpropotioneel lichaam en was gewend veel via internet te kopen. Tweedehands shoppen na kinderbedtijd is moeilijk.

Het enige lichtpunt dit jaar was mijn verjaardag in mei. Toen kreeg ik van mijn moeder als cadeau een budget dat ik enkel aan kleding mocht besteden. Niet geheel vrijwillig van haar kant overigens, want mijn moeder geeft het liefst van al nuttige cadeaus zoals strijkijzers en frietketels.

Ik had me ter compensatie op de schoenenmarkt kunnen werpen, maar ben ik ben geen schoenenfetishist. Er bestaan ook bijna geen leuke schoenen in mijn maat, dus dat was een beetje een zielig alternatief. Ik kocht één paar in die bijna 11 maanden. Oh, én een paar loopschoenen. Die regel was ik nog vergeten in mijn lijstje: sportkleding is geen kleding. Ik kocht dus ook een stuk of 3 sneldrogende t-shirts in de Koodza om op berghuttentocht te gaan.

Enfin, ik kan besluiten dat er in mijn geval van gemoedsrust of bevrijding geen sprake is. Ik blijf plakken in het consumentenweb. En ik kan niet wachten tot het 2014 is. Dan ga ik ongebreideld shoppen en ga ik een makkelijker uitdaging aan.  Een heel jaar elke dag een kwartier op mijn handen staan of zo, easy peasy in vergelijking met dit jaar!
En aan alle onthechte niet-shoppers: ik ben onder de indruk en geniet van de bevrijding.