Imperfectie

Ik heb nog eens een peervriendelijk Japannertje gemaakt en om jullie het resultaat te showen heb ik een paar keer staan glimlachen naar mijn fototoestel op de strijkplank.
Ik moet nog investeren in een grote spiegel op een neutrale plaats.

Op de laatste foto glimlach ik niet meer, want van zo dicht bij zie je de naad in de kraag, die achteraan had moeten zitten. Ik ben er het type niet voor om die kraag nu helemaal los te tornen en ze er op de juiste manier weer aan te zetten. Laten we mij een imperfectionist noemen. Maar daarom vind ik het nog niet leuk natuurlijk, ik had liever gehad dat ik ze er gewoon van bij het begin goed had aangezet. Dat zie je aan mijn blik op de foto.

Er zit geen rits of knoop aan dit patroon, wat vaak het geval is bij die Japanse patronen. Ik vind dat echt slim gezien: de jurk is snel gemaakt en daarna is ze ook steeds weer snel aan en uit.
De mouwen werkte ik af met zwarte boordstof, in plaats van een rekker door een tunneltje zoals het boekje suggereerde.

De wollen stof komt van bij de Strik en ik denk niet dat het echte wol is. Het boekje kocht ik op amazon.fr.
Ik wil nu alleen nog haar zoals het meisje op de foto.

 



 

Een zwak voor zwak

De vriendin van mijn vriendin kreeg een naaiboek cadeau van haar vriendin. Voor alle duidelijkheid: alle vriendinnen waarvan sprake zijn naaisters. Vriendin na vriendin werd koud noch warm van het boek en na een doorgeefronde belandde het bij mij. Zelf was ik ook niet bepaald enthousiast: de stoffenkeuze, de styling en de foto's waren allemaal niet mijn ding.
Maar ik heb een zwak voor zwak. Je zal maar eens een boek zijn dat niemand wil!
Ik ben dus toch aan de slag gegaan met "Zelfgemaakte kleertjes voor elke gelegenheid" (de titel mocht ook nog bij het lijstje 'niet mijn ding') van Catharine Deweerdt en er staan echt heel leuke jurken in. De modellen zijn eenvoudig, de patronen zijn mét naad (altijd een plus voor luie naaisters) en de werkwijze wordt heel duidelijk uitgelegd.


Mijn machine is een ongelooflijke klungel in knoopsgaten maken, waardoor jurken altijd lang blijven liggen tot ik ergens bij een vriendin met meer geluk en een chiquere machine een paar gaatjes mag stikken.
Maar deze 'Lena' is toch afgeraakt en zoals je ziet al volop in gebruik:

 

 

 

Toen ik de stof zag liggen bij Van Leuven dacht ik: Oh, een Fins dennenwoud, mooi! De tijd van het jaar, namelijk kerstperiode en de Scandivanische Week op Canvas nog niet zo lang voorbij, pleit in mijn voordeel.

Terwijl het jurkje lag te wachten op knoopsgaten, verschenen her en der blogposts waaruit bleek dat iedereen, werkelijk iedereen had gezien dat Michael Miller vlagjes had bedoeld.

 

Niets is wat het lijkt.

Weer meer peer

In tijden van nood kent mijn zijn vrienden. Zij is een vriendin die zes reeksen Grey’s Anatomy komt binnensteken ter verkwikking van de zieligste dagen van mijn jaar. Mc Dreamy heeft meer dan één koortsdroom opgefleurd en ik kan niet ontkennen dat ik nogal ontgoocheld was over de dokter die aan huis kwam: geen openhangende witte jas, geen zwoele blik en hij moest dringend eens naar de kapper. En ik had geen tumor, vreemd!

Nu is het virus overwonnen, Meneer Schaap kwam thuis van skivakantie en Dr. Sheperd zit terug in zijn doosje. We kunnen overgaan tot de orde van de dag, weliswaar met 3 kg minder dan vorige week. Die kilo’s smolten allemaal weg rond mijn gezicht en mijn borsten en volgende week zijn ze er weer alledrie bij: op mijn dijen. Dat is het droeve lot van een peer.