wanneer komt de fee?

Ik lees ze graag, de berichtjes over onderzoeken die mijn gebreken tot deugd verheffen. Maar ze troosten niet. Er mogen nog honderd professoren beweren dat wanorde de creativiteit bevordert en dat nonchalante mensen flexibeler zijn en dat nietsdoen nuttig is, ik vind het niet fijn een luie sloddervos te zijn. Als dat feetje eindelijk komt en ik mag één wens doen, dan word ik een neurotische kuiszieke controlefreak (en als ik drie wensen mag doen: met rechte tanden en dik krullend haar).

Vorige week sprong ik snel in de Brico binnen voor een potje bordverf. Sindsdien bracht ik kinderen van en naar school, laadde ik de auto in en uit met eten of eigen schoolmateriaal, waarbij het potje verf in de koffer lustig heen en weer rolde of braaf in een hoekje bleef zitten. Ik zag er het nut niet van in de verf uit de auto te halen zolang ik ze niet nodig had.
Auto-kast, kast-werktafel: twee bewegingen.
Auto-werktafel: één beweging.

Daarnet wilde ik mijn Creatief Project beginnen, liep op mijn pantoffels naar de auto en nam het blik in mijn handen, waarbij ik bijna vrieswonden opliep. Toen kwam het ineens bij me op dat het de hele week wel erg koud was geweest. Dat het gevroren had, dat het de hele week zelfs niet niet gevroren had.

En nu vraag ik me af hoe lang het duurt voor een liter vastgevroren bordverf is ontdooid, en hoe de ontdooide verf er dan uit ziet. Ik vind geen aanwijzingen op het potje.

wortels en vleugels

Zoals je kan zien, zijn wij in Gentbrugge de trotse bezitters van een stadsalp.  

Aan zijn voet ligt een bergmeertje.  Nu dat bevroren is, dient het tot sleeën en sneeuwelfjes maken, maar in de zomer wordt het een kikkerpoel waarin de buurtkinderen in hun laarzen op dikkopjesjacht gaan. En in de zomer blijven die laarzen steken in de modder en moeten ze op hun sokken naar huis.

Wie bedenkt er nu zoiets?

Er waren verontwaardigde parkmoeders: een vijver naast een speeltuin,  waar kinderen gewoon bij kunnen, zonder omheining. De juridische dienst van Stad Gent kon maar beter zijn (haar?) borst al nat maken.

Ondanks klachten van buurtbewoners, werd het vijvertje nog niet gedempt of omheind. En er is voorlopig ook nog niemand in verdronken. Hoewel er geruchten zijn van nogal wat slachtoffers in de kikkergemeenschap.

‘Hoe kan ik mijn kinderen loslaten en toch voldoende beschermen’, het zou het thema van een vormingsavond van de gezinsbond kunnen zijn. En dat was het ook, hoewel: vormingsavond is veel gezegd. Stellingenspellen en groepsgesprekken met een paar vage bekenden en een meute wildvreemden, daarvoor was ik niet gekomen. Maar na twee glazen witte wijn kwam ik toch goed op dreef. De zaal reageerde geschokt toen ik luidkeels verkondigde dat mijn zevenjarige alleen thuisblijft als ik wekelijkse boodschappen ga doen in de Colruyt. Wat ik dan weer schokkend vond, want daarnet had de zaal luidkeels verklaard dat ik zelf wel wist wat het beste was voor mijn kinderen.

Misschien lees ik de verkeerde boeken, want ik moet toegeven dat gemakzucht evenzeer een rol speelt als principe (Marta en Annabel gaan alleen naar de bakker, maar ik geef hun wel een zelfgetekende stafkaart mee).  Toch geloof ik dat het zelfvertrouwen dat die autonomie hen oplevert de risico’s wel waard is.

In een stedelijke omgeving is het extra moeilijk om jonge kinderen los te laten. Ik ben Onze Lieve Heer dus heel dankbaar voor onze stadsalp en het bergmeertje en vraag hem meteen ook een oogje in het zeil te houden als mijn straatlopers  daar op avontuur trekken.

gelukkig nieuwjaar


Vanaf vandaag mogen we elkaar officiëel  geen gelukkig nieuwjaar meer wensen.
De ideale gelegenheid om mijn blog nog eens van stal te halen!

in 2012 warmt de aarde verder op




wij hopen van uw hart hetzelfde