vrijdag 16 september 2011

who's who

Onze kinderen hebben alle fotoalbums van de voorbije jaren ontdekt en zijn er aan verslingerd. De boeken zijn één groot mysterie dat moet opgelost worden. Ze zoeken naar kleertjes van grotere zus die kleinere zus nu draagt, ze staan paf bij hoe klein hun fietsjes wel niet waren en hoe ons huis er toen uitzag en ze hebben de grootste pret met uit uitvissen van welke baby welk kindje geworden is. Ze hebben hulp nodig, zeker bij de kinderen van vrienden. Maar als Marta fotogewijs een peuter wordt, staan ook wij voor een raadsel. Als tijd niet bestond, hadden we gewoon een tweeling.

Babette nu


Marta toen


woensdag 7 september 2011

Vlekje in betere tijden

RIP Vlekje

De buurvrouw piept de moeder wakker met een berichtje. Dat de poes dood voor de deur ligt en dat de kinderen dat niet mogen zien. Terwijl de moeder in négligé de trap afstrompelt gaat de deurbel één keer, twee keer, drie keer. De andere buurvrouw staat voor de deur. Dat de poes dood voor de deur ligt en dat de kinderen dat niet mogen zien.


De kinderen zitten voor de tv.

De moeder probeert haar slapende brein tot actie te dwingen. Ze bericht de vader op het werk. Dat de poes dood is en of de kinderen dat mogen zien. De vader negeert het bericht.

De moeder trekt rubber handschoenen en een deftige kamerjas aan en neemt een stevige delhaizezak. Ze kijkt naar de poes in een plasje bloed op de stoep. Dan bedenkt ze zich. Ze gaat voor de tv staan. Dat de poes dood is en of de kinderen ze willen zien. Allemaal willen ze de poes nog eens zien, ook het logeerkindje.

De kinderen aaien de poes. Dat het zo zielig is voor de poes en of dat echt bloed is en wat we nu gaan doen met de dode poes.

De moeder bericht de vader. Wat ze nu moet doen met de poes. De vader negeert het bericht.

De moeder denkt aan het containerpark, maar de kinderen willen een begrafenis.

De moeder stuurt een bericht naar de vader. Dat de poes wordt begraven.

De vader stuurt een bericht terug. Niet in de tuin!

De buurvrouw stuurt weer een bericht. Of de moeder het nog allemaal aankan en of ze de buurman niet moet sturen ter ondersteuning.

De poes is nog warm en soepel. Ze gaat in de delhaizezak. De delhaizezak en de kinderen gaan in de auto en de moeder rijdt naar het huis van de grootouders. De kinderen vragen of K3 op mag en of het raam open mag en of K3 wat luider mag. De kinderen zingen luidkeels mee met K3 en de moeder mijmert. Dat het zo erg is van poes omdat het zo een lief beest was en ook wel omdat de sterilisatie veel geld had gekost. En omdat ze goed bij het interieur paste.

De grootvader heeft al een put gegraven naast het graf van de andere poes. De moeder giet de poes uit de delhaizezak. De poes is al koud en stijf. De kinderen scheppen samen de aarde over de poes. De moeder maakt foto’s met het slechte fototoestel van de grootvader.

In de auto roepen de kinderen over het K3-kabaal heen. Wanneer ze een nieuwe poes krijgen. En dat ze de oude poes zullen missen.



R.I.P. Vlekje